Чу Ансорӣ ба рӯи тахтасанге Навиштам чанд байти сӯзноке. На баҳри шӯҳратею ёдгорӣ, Фақат бар хотири як номи поке. Навиштам номи поки дилбареро, Пас аз он байти ишқие навиштам. Навиштам номи худро ҳам дар он ҷо, Навиштам номи рӯзу моҳро ҳам. Намегӯям ки он ҷовид монад, Намегӯям ки он осор аз мост. Намегӯям ки баъд аз мурдани мо Зи ман он ёдгорие ба дунёст. Фақат з-андешаи он ки ягон кас Ягон вақте агар ки хона созад, Барои наслҳои тозадаврон, Барои дилбараш кошона созад, Тасодуф гар мадад созад, ҳамон санг Аз он ҷояш ба таҳдевор ояд. Агар усто каси дилдода бошад, Чу хонад, мекашад як оҳ шояд, Ки вақте дар ҳамин водии гулпӯш Ба рӯи санг як лаҳза нишаста, Ду ошиқ розгӯӣ карда буданд Ба роҳи зиндагонӣ аҳд баста. Ҳамин ду ном, к-андар санг нақш аст Муборакбод баҳри мост гӯё. Рафиқон, бишнавед овози ошиқ – Саломи ӯст бо ин санг бо мо. Аҷаб не, гӯяд ӯ бар дигарон ҳам, Ки санге дар таҳи як хона бошад Ва дар он номи ду ошиқ навишта: Яке Мустафо яке Ҷонона бошад...!!!